« تناسخ » یا بازپیدایی، یکی از راه های اعتقاد به جاودانگی روح انسان است که بر مبنای آن روح، پس از جدایی از بدن، به کالبد انسان دیگر، حیوان یا گیاه یا جماد و یا حتی ستارگان و فرشتگان وارد می شود. شاید بتوان زمینه روانی این آموزه را در میل به جاودانگی و غلبه بر مرگ، نزد کسانی که هویت را در حضور دنیوی می دانند جستجو کرد.

مساله شر در جهان هستی، قرن ها به عنوان مشکلی جدی در ارتباط با باورهای دینی مطرح بوده است. پذیرفتن وجود شر، در عالَمی که تحت سیطره خالقی عالِم، عادل، قادر و خیرخواه است، اندکی مشکل به نظر می رسد. از این رو در هر مسلک و آیینی، معمولاً اندیشه‌وران دینی، بر اساس جهان بینی خاص خود، در پی پاسخ های فلسفیِ دقیق و ارائه راه حل منطقی، در باب مسئله شر بوده اند.

اندیشه ی حلول خداوند در تاریخ، طبیعت و انسان، از جمله انحرافات بزرگی است که « کابالا » با تفسیر کتب « باهیر » و « زوهر » [1] با آن روبرو شد. حلول در لغت به معنای فرود آمدن و نازل شدن در محلی است. [2] این اندیشه در اکثر متون کلامی و فلسفیِ ادیان توحیدی مردود بوده و ساحت خداوند، منزه از حلول، مکان و محل دانسته شده است؛ چرا که حلول کننده نیازمند به چیزی است

از آنجا که عرفان جوهره دین و نهانی‌ترین لایه آن است، دینداران حقیقی هرگز فارغ از تمایلات عرفانی نبوده‌اند و هر کجا عرفانی راستین به ظهور رسیده است، آن را در بستر دینی آرمیده می‌توان یافت. این جاست که عرفانِ‌ یهودی، مسیحی و اسلامی، در بطن ادیانِ خویش ریشه ‌گسترانیده‌اند.